Πολύχρωμες κλωστές, βελόνες και δαχτυλήθρες ξεχυμένες πάνω στα έπιπλα… μπλεγμένες με γέλια, προσήλωση στα έργα και σχόλια σε ποικίλες γλώσσες ήταν το σκηνικό που στηνόταν από την ετερόκλητη ομάδα ραπτικής κάθε Παρασκευή στο σπίτι της Gabby για περίπου μισό χρόνο, προτού στεγαστεί σε στοά στο κέντρο της Αθήνας, αποτελώντας ένα σημείο αναφοράς για την τοπική κοινότητα του αστικού κέντρου.
Το Κέντρο ξεκίνησε ως ιδέα της Gabby, της σημερινής υπεύθυνης, όταν το 2018 παρακολούθησε ένα βίντεο πυρογραφίας και τότε μέσα της «γεννήθηκε» η ιδέα για εκμάθηση αυτής της τέχνης σε αναξιοπαθούντες συναθρώπους της, οι οποίοι θα μπορούσαν να την διδαχθούν σχετικά εύκολα και παράλληλα θα είχαν τη δυνατότητα να εισπράξουν κάποιο εισόδημα.
Γρήγορα η ιδέα της κυκλοφόρησε στον κοινωνικό της περίγυρο και τότε της προτάθηκε να την αλλάξει σε μαθήματα ραπτικής, καθότι είχε βρεθεί μια δασκάλα και έτσι η ενασχόληση με αυτή την τέχνη φαινόταν πιο ρεαλιστική. Την ίδια περίοδο, ένας υπόγειος χώρος στην «καρδιά» της Αθήνας είχε αδειάσει και φάνταζε ιδανικός για να στεγάσει το όνειρο που ολοένα και πλησίαζε περισσότερο την πραγματικότητα. Μέχρι να ετοιμαστεί ο χώρος, όμως, έπρεπε να περάσουν κάποιοι μήνες, καθότι χρειαζόταν ριζική ανακαίνιση. Σε αυτό το διάστημα η Gabby δεν έμεινε με «σταυρωμένα χέρια», αλλά αποφάσισε να μαζέψει το πρώτο τμήμα στο σπίτι της για μάθημα.
Η πρώτη ομάδα απαρτιζόταν από 4 γυναίκες, οι οποίες προέρχονταν από το Ιράν και το Αφγανιστάν. Αν και ο αριθμός τους φάνταζε μικρός, ωστόσο, μαζί με τα παιδιά τους, τη δασκάλα και την ίδια έφταναν τα 15 άτομα! Κάθε Παρασκευή λοιπόν, το σπίτι της Gabby μετατρεπόταν σε εργαστήριο με κορδέλες, κλωστές και μηχανές ραπτικής σε κάθε γωνία. Κάποιες έραβαν ακόμα και στο πάτωμα! Η περίοδος αυτή έδεσε την ομάδα και όπλισε την Gabby με γνώσεις. Η δασκάλα μπορούσε να μείνει μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα, οπότε παρόλο που η Gabby είχε ξεκινήσει τα μαθήματα μαζί με τους άλλους μαθητές ως αρχάρια, μετά από 7 μήνες έγινε η νέα δασκάλα της τάξης!
Χρειάστηκε να παρακολουθήσει πολλά βίντεο στο διαδίκτυο και να ψάξει υλικό για να είναι προετοιμασμένη κάθε φορά για την επόμενη συνάντηση. Όλο αυτό το διάστημα, λοιπόν, οι ανάγκες της τάξης και οι απαιτήσεις του μαθήματος έγιναν ξεκάθαρες σε εκείνη, με αποτέλεσμα το πολυπόθητο άνοιγμα του νέου χώρου στις αρχές του 2020 να την βρει έτοιμη για τη νέα πρόκληση.
Ο νέος χώρος
Έχοντας κάνει ολικό «λίφτινγκ», ο νέος χώρος άνοιξε εν τέλει τις πόρτες του τον Ιανουάριο του 2020 και δέχθηκε στους κόλπους του όχι μόνο την ραπτική αλλά και την πυρογραφία. Το τμήμα της ραπτικής λειτούργησε σε δύο τμήματα -αρχαρίων και προχωρημένων- ενώ της πυρογραφίας σε ένα. Στην τάξη της ραπτικής το γυναικείο φύλο είχε την αποκλειστικότητα και επίσης, οι περισσότερες ήταν μητέρες. Για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα ανενόχλητες, ο πίσω χώρος της αίθουσας χρησιμοποιήθηκε για τη φύλαξη των μικρών παιδιών από κοπέλες, που έρχονταν για να βοηθήσουν τις επίδοξες μοδίστρες. Οι γυναίκες που παρακολουθούσαν τα μαθήματα ήταν από το Ιράν και το Αφγανιστάν και η γλώσσα στην οποία συναντιόνταν οι δύο κουλτούρες ήταν η περσική.
Το τμήμα της πυρογραφίας, από την άλλη, απαρτίστηκε από έφηβους από το Αφγανιστάν, αγόρια και κορίτσια, τα οποία ήθελαν να αποκτήσουν ένα καινούργιο χόμπι.
Επίσης, στη νέα αίθουσα διαμορφώθηκε και χώρος εκθεμάτων, στον οποίο εκτίθεντο οι δημιουργίες των μαθητών, όπως μάσκες, τσαντάκια, είδη δώρων κλπ. Όσοι ενδιαφέρονταν μπορούσαν να προσφέρουν το εκάστοτε ποσό ως δωρεά, προκειμένου η λειτουργία του Κέντρου να είναι βιώσιμη.
Επίσης, το Κέντρο ανέλαβε ουκ ολίγες φορές να παίξει τον ρόλο του ενδιάμεσου κρίκου ανάμεσα στους μαθητές του και εργοδότες στον χώρο της ραπτικής και της πυρογραφίας, συμβάλλοντας έτσι στη σύναψη εργασιακών σχέσεων. Παράλληλα, τους ανέθετε διάφορα projects, όπως τη δημιουργία 100 τσαντών για την ημέρα της Μητέρας στην Ολλανδία! Ακόμη, το Κέντρο κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον της τοπικής κοινότητας, εξυπηρετώντας ανάγκες π.χ. επιδιορθώσεις ενδυμάτων.
Το Κέντρο εν μέσω επιδημίας
Η επιδημία χτύπησε το 2020 και την «πόρτα» του Κέντρου, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο αριθμός των συμμετεχόντων στα μαθήματα, ώστε να τηρούνται οι αναγκαίες αποστάσεις μεταξύ τους, ενώ κατά τη διάρκεια των lockdowns ανέστειλε τη λειτουργία του.
Την περίοδο του εγκλεισμού οι μηχανές ραπτικής βρήκαν προσωρινά «σπίτι» στα δωμάτια των μαθητριών, τις οποίες το Κέντρο φρόντισε να προμηθεύσει με βελόνες, κλωστές, υφάσματα και ό,τι άλλο χρειάζονταν για τις δημιουργίες τους. Επίσης, τους έστελνε τακτικά ενημερωτικά βίντεο με τεχνικές για να συνεχιστεί η εκμάθηση εξ’ αποστάσεως.
Το όραμα & οι στόχοι
Μπορεί στο μυαλό των περισσότερων η ραπτική να συνδέεται με το γυναικείο φύλο, ωστόσο, η Gabby μάς διαβεβαιώνει ότι αν ξεκινούσε τμήμα ραπτικής για άνδρες, τότε θα γέμιζε αύριο! «Στη γειτονιά υπάρχουν Αφγανοί που φτιάχνουν χαλιά και ψάχνουν ‘’δια καώς’’ να εξελίξουν την τέχνη της υφαντουργίας. Αυτό που μένει είναι να βρεθεί ο κατάλληλος δάσκαλος που να είναι άτομο εμπιστοσύνης, να γνωρίζει τη γλώσσα και να συμμερίζεται τη χριστιανική πίστη» λέει. Παράλληλα, βρίσκεται «στα σκαριά» μια ηλεκτρονική πλατφόρμα μέσω της οποίας θα μπορούν οι πρόσφυγες να πουλάνε τις δημιουργίες τους διαδικτυακά.
Πάνω από όλα, το Κέντρο επιθυμεί να εξελιχθεί σε ένα παραγωγικό «μελίσσι» στο κέντρο της Αθήνας που θα βοηθάει όλο και περισσότερους πρόσφυγες στο να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να καταφέρουν να ενισχύσουν το εισόδημά τους στο πλαίσιο μιας ομάδας που δεν κρύβει τη δίψα της για τη ζωή!
