Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας 82χρονος άστεγος παππούς, αξύριστος και ταλαιπωρημένος λόγω του διαλυμένου του ποδιού, ήταν κάποτε στα νιάτα του μαθηματικός σε Πανεπιστήμιο; Με την εθελοντική ομάδα μας, που βοηθάμε άστεγους στο κέντρο της Αθήνας, τον συναντήσαμε στους δρόμους της πρωτεύουσας και συνομιλήσαμε μαζί του. Όταν τον ρωτήσαμε τι ανάγκες είχε και πώς θα μπορούσαμε να τον βοηθήσουμε, τότε μας απάντησε ότι χρειαζόταν μια κουβέρτα, γιατί είχε πολύ κρύο και δεν είχε κάτι για να σκεπαστεί.
Λίγο αργότερα, βρήκαμε ένα μαγαζί που πουλούσε κουβέρτες, παπλώματα και χαλιά. Παρατηρήσαμε μια ωραία, ζεστή, μαλακή κουβέρτα και ρωτήσαμε πόσο κόστιζε. Πριν δώσουμε, όμως, τα χρήματα στην πωλήτρια, μας ρώτησε γιατί την θέλαμε. Της εξηγήσαμε τον λόγο καθώς και τις δράσεις της ομάδας μας. Εκείνη συγκινήθηκε και δεν δέχθηκε τα χρήματα, αλλά επέλεξε να μας την δωρίσει! Ενθουσιασμένοι, γυρίσαμε και δώσαμε την κουβέρτα στον κύριο, ο οποίος χάρηκε πολύ με το νέο του απόκτημα και παράλληλα μας ζήτησε να τον σκεπάσουμε.
Οι ανάγκες βρίσκονται δίπλα μας. Εφόσον μπορούμε τόσο εύκολα να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας και να τον κάνουμε χαρούμενο έστω και για λίγο, γιατί να μην προσπαθήσουμε;
