«Νιώθω πως είμαι μια κακή απόφαση μακριά από το να είμαι σαν εκείνους που μένουν στο δρόμο» λέει ο Έραστος, ο οποίος βοηθά εθελοντικά στο πρόγραμμά μας για παροχή βοήθειας σε άστεγους στο κέντρο της Αθήνας και συνεχίζει: «Μιλώντας μαζί τους, κατάλαβα πόσο παρόμοιος είμαι και πως αρκούν κάποιες ατυχείς συνθήκες για να σε οδηγήσουν στο να βιώσεις μια τέτοια ταλαιπωρία».
Εκείνος και αρκετοί ακόμη νέοι και πολλοί φοιτητές μαζεύονται κάθε μήνα στο Πολυχώρο μας στην οδό Ευριπίδου, και αφού ετοιμάσουν πακέτα με γεύματα και ρούχα, «ξεχύνονται» στους δρόμους για να συναντήσουν εκείνους που η ζωή τούς έδειξε το σκληρό της πρόσωπο.
Επίσης, κάθε φορά έχουν τη δική τους ώρα στην οποία άλλοτε ακούν live μουσική και άλλοτε αναλύουν το πρόβλημα της αστεγίας σε ακαδημαϊκό επίπεδο.
«Όταν βγαίνουμε για εξόρμηση, συναντούμε πολλά άτομα, τα οποία έχουν μόλις κάνει τη δόση τους. Αρκετοί χαμηλώνουν το βλέμμα, κρύβουν το πρόσωπό τους και μας ζητούν συγγνώμη. Εμείς, όμως, δεν είμαστε εκεί για να τους κατακρίνουμε, αλλά για να τους δείξουμε προσοχή και φροντίδα» λέει ένας άλλος εθελοντής, ο Kyle, για να συμπληρώσει ο φίλος του Στάχυς, ότι «το ζήτημα δεν είναι απλώς να τους παρέχεις βοήθεια, αλλά να συνομιλήσεις μαζί τους. Να τους ρωτήσεις ποιο είναι το όνομά τους και τι τους έφερε σε αυτή τη δυσχερή κατάσταση. Επίσης, είναι εντυπωσιακό ότι κάθε φορά που προσφέρουμε, αισθανόμαστε ότι λαμβάνουμε και εμείς. Στο τέλος αυτή που θα κάνει όλη τη διαφορά είναι η αγάπη».
